Δεν θυμάμαι να σ'ειχα καλέσει...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ισως και να το'χω κάνει εκείνη τη μια φορά, πριν χρόνια που είχα κοιτάξει ψηλά και διερωτήθηκα πότε θα σε βρω.. αντικειμενικός μονόλογος ή υποκειμενικός διάλογος;

Τριγύρω η πόλη τρεμοπαίζει, αναμμένο τσιγάρο και το φθεινοπωρινό αεράκι πλέκεται στα μαλλιά μου παρασέρνοντας μαζί τα σημάδια που άφησε ένα ασφυκτικό καλοκαίρι... η σκέψη σου πια έχει μετακομίσει μόνιμα στον πάνω όροφο του μυαλού μου. Κάνει βόλτες στις ξεχασμένες αποθήκες, ανοίγει καλα φυλαγμένα και τακτοποιημένα κουτάκια που έχουν μέσα κλεισμένες αισθήσεις και αισθήματα ξεχασμένα, ισως πρωτόγνωρα μπλεγμένα με αόρατα μυστικά νήματα που συνδέουν περίτεχνα όλο μου το είναι.

Και κάπως έτσι με κάνεις δική σου... για πάντα. Γλυκιά ύπαρξη, αγγελική.. ο,τι έψαχνα να βρώ, ό,τι είχα ανάγκη αλλά αγνοούσα, ό,τι δεν ήξερα για μένα, ό,τι ήξερα για μένα... τα πάντα εσύ, η αρχή μου και το τέλος..