Thursday 29 January 2009

Κάποτε Σε Κάποια Πόλη



Σε κάποια γωνιά μιας πόλης με γεύση απαγορευμένη, ο καφές είναι πικρός, τα τσιγάρα Gauloises, ενώ έξω ο χειμώνας προκαλεί μια ομπρέλα. Πίσω ένας ομιλιτικός Γάλλος, δίπλα ένα ηλικιωμένο ειδύλλιο... και μια συζήτηση για το φώς. Μια αιωνιότητα και μια μέρα μετα, ένα κάλεσμα σε μορφή σοκολάτας... που κόστισε 15 ευρώ. Μια περιστροφή 180 μοιρών και μια άλλη οπτική γωνία κάποιου διασυρμού σε επανάλυψη. Μερικά αυτοκίνητα, και αρκετούς περαστικούς μετά, μια αφήγηση ψάχνει μια τελεία.. Που δε βρέθηκε ποτέ!

Wednesday 28 January 2009

So, what made you smile today then?


Taste of nicotine,
Smell of sun-heated cement
thought that tomorrow's friday
a definition or better the lack of one

then again...
irony of everything I could've had if I could've been strikes me

[pop up window - breeze of vital emotional stimulus]
thoughts, thoughts thoughts
.. the effect deep insight has on ignorance and oblivion

shadowy figure lying next to me
how substantial a smell can be and the memories it revokes
when desire wins all battles, logic retreats deep in the subconscious
mouthful of censored words, question- pause
wrongful impression of timelessness, beat , beat, beat uncomfortable time consciousness

soft skin, heart beat, beat beat, beat.. nirvana? most certaintly not!
thoughts of moral [miss]conduct, stifness, inexistend interpretations
desire? could be - must be- just be!
descisions, beat, beat uncomfortable time consiousness
unfruitful efforts to translate the magic of my very moment into words [moment of eternal hapiness?!]

clarification, once again reminder of injustice, emotional waste, sentimental discharge
going to bed.. bye
sudden realization: nobody and most importantly somebody doesn't care
lack of capacity to captivate attention

Δεν θυμάμαι να σ'ειχα καλέσει...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ισως και να το'χω κάνει εκείνη τη μια φορά, πριν χρόνια που είχα κοιτάξει ψηλά και διερωτήθηκα πότε θα σε βρω.. αντικειμενικός μονόλογος ή υποκειμενικός διάλογος;

Τριγύρω η πόλη τρεμοπαίζει, αναμμένο τσιγάρο και το φθεινοπωρινό αεράκι πλέκεται στα μαλλιά μου παρασέρνοντας μαζί τα σημάδια που άφησε ένα ασφυκτικό καλοκαίρι... η σκέψη σου πια έχει μετακομίσει μόνιμα στον πάνω όροφο του μυαλού μου. Κάνει βόλτες στις ξεχασμένες αποθήκες, ανοίγει καλα φυλαγμένα και τακτοποιημένα κουτάκια που έχουν μέσα κλεισμένες αισθήσεις και αισθήματα ξεχασμένα, ισως πρωτόγνωρα μπλεγμένα με αόρατα μυστικά νήματα που συνδέουν περίτεχνα όλο μου το είναι.

Και κάπως έτσι με κάνεις δική σου... για πάντα. Γλυκιά ύπαρξη, αγγελική.. ο,τι έψαχνα να βρώ, ό,τι είχα ανάγκη αλλά αγνοούσα, ό,τι δεν ήξερα για μένα, ό,τι ήξερα για μένα... τα πάντα εσύ, η αρχή μου και το τέλος..